De eerste grachten zijn handgegraven voor stadsverdediging en waterbeheer. Na stadsuitbreidingen kwamen de oude verdedigingsgrachten binnen de stadsmuren te liggen en verloren hun functie, maar ze kregen er een rol voor in de plaats die Delft uiteindelijk schatrijk zou maken: transport van koopmansgoederen. Op de oude stadswallen verrezen pakhuizen waar handelsgoederen konden worden opgeslagen, verhandeld en getransporteerd waaronder ook rum. Ook werden de grachten gebruikt voor passagiersvervoer met door schuiten getrokken paarden. Delft was vanouds het centrum van een netwerk van waterwegen, merendeels van niet-natuurlijke oorsprong. Delft ontleende niet voor niets aan het werkwoord "delven" haar naam. Dit omdat Delft als enige van de grote steden niet aan een rivier of meer ligt. Voor toegang tot open water was Delft dus afhakelijk van handgegraven waterlopen. De oudste dateerd al uit de elfde eeuw en aangelegd voor ontwatering en ontginning van het veengebied.